jueves, 29 de septiembre de 2016

Se lo avisé

En mis manos la sangre apenas podía circular. Él apretaba con ira (aunque era  evidente que jamás lo reconocería), con la intención de ponérmelo difícil.
-Más rígido es más frágil-le dije. Pero él apretaba igual.
-Si sólo apoyo mi mano, puede que le moleste a mi agresor- les expliqué mientras notaba que él apretaba aún con más fuerza.- Pero bastará este pequeño giro coordinado con pies y cadera para que mi suavidad sea más eficaz que su rigidez… (plaf) ¿Te ayudo a levantarte o puedes tú solo?

Aviseillo

Nas miñas mans o sangue apenas podía circular. El apertaba con ira (aínda que era  evidente que xamais o recoñecería), coa intención de poñermo difícil.
-Máis ríxido é máis fráxil-díxenlle. Pero el apertaba igual.

-Se só apoio a miña man, poida que moléstelle ao meu agresor- expliqueilles mentres notaba que el apertaba aínda con máis forza.- Pero bastará este pequeno xiro coordinado con pés e cadeira para que a miña suavidade sexa máis eficaz que a súa rixidez... (plaf) Axúdoche a levantarche ou podes ti só?

martes, 27 de septiembre de 2016

Aprenderás

Cuesta, pero verás cómo aprendes.
Será sencillo.
Cuando llegue el momento, lo reconocerás.
Lo opuesto y su opuesto serán los mismos distintos.
Las palabras no lo alcanzan, llegan tarde.
La experiencia fluye y los colores del “no” se mezclan con los del sin sentido y aparente.
Lo reconocerás, créeme,
porque ya has estado allí tantas veces…



Aprenderás

Costa, pero verás como aprendes.
Será sinxelo.
Cando chegue o momento, recoñeceralo.
O oposto e o seu oposto serán os mesmos distintos.
As palabras non o alcanzan, chegan tarde.
A experiencia flúe e as cores do “non” mestúranse cos do sen sentido e aparente.
Recoñeceralo, creme,

porque xa estiveches alí tantas veces...
El dolor te hace bella y tú no lo crees

La belleza del corazón que late y deja latir,
La promesa casi alcanzada del alivio.
-¿Queda mucho?-
-Sí. Y también no.


A dor faiche bela e ti non o crees

A beleza do corazón que latexa e deixa latexar,
A promesa case alcanzada do alivio.
-Queda moito?-

-Si. E tamén non.

jueves, 22 de septiembre de 2016

          El escritor y sus fantasmas

Así lo llamó Ernesto Sábato.
Nunca olvidaré cómo lo vi llorar.
Hacía muy poco tiempo que su mujer había fallecido.
Y a miles de kilómetros de su hogar,
 en una ciudad cualquiera,
 recordaba a su esposa
y rompía a llorar.

Luego habló de por qué España es un país
 para el anarquismo y no para el comunismo.
Habló de su obra, de sus miedos.
De un modo u otro, habló de su esquizofrenia.

Pero él, simplemente, se acordaba de ella y rompía a llorar…








O escritor e as súas pantasmas

Así o chamou Ernesto Sábato.
Nunca esquecerei como o vin chorar.
Facía moi pouco tempo que a súa muller falecera.
E a miles de quilómetros do seu fogar,
nunha cidade calquera,
lembraba á súa esposa
e rompía a chorar.

Logo falou de por que España é un país
para o anarquismo e non para o comunismo.
Falou da súa obra, dos seus medos.
Dun modo ou outro, falou da súa esquizofrenia.

Pero el, simplemente, acordábase dela e rompía a chorar...



lunes, 19 de septiembre de 2016

¿Qué es estar centrada?
I
Me preguntas mientras clavas tus uñas en mi pupila azul.
Estar descentrada, estás tú.

II
Mirando el atardecer le pedí que agarrara el sol.
Me miró con perplejidad, pero lo intentó.
Al no poder, suspiró suavemente.
Sus hombros se derrumbaron y quedó absorta,
mirando el atardecer mientras el atardecer la miraba a ella.
Estar centrada, estás tú.


Que é estar centrada?
I
Pregúntasme mentres cravas as túas uñas na miña pupila azul.
Estar descentrada, estás ti.

II
Mirando o atardecer pedinlle que agarrase o sol.
Miroume con perplexidade, pero tentouno.
Ao non poder, suspirou suavemente.
Os seus ombreiros derrubáronse e quedou absorta,
mirando o atardecer mentres o atardecer mirábaa a ela.

Estar centrada, estás ti.
Mi niño
I
Para mí, alimentarlo bien es crucial.
Los médicos siempre me lo dijeron: “compra  las mejores marcas”.
Con la ropa tengo mucho cuidado, las mejores fibras, los mejores tejidos, los mejores diseños. Mi modista siempre me lo dijo: “compra las mejores marcas”
Su profesor de tenis es de lo mejorcito, famosos internacionalmente. Mi coach del gimnasio siempre me lo dijo: “contrata al mejor”.
Lo que no recuerdo bien es lo que me dijo mi abuela sobre cómo mantener un corazón limpio…

II
Pero tampoco es que eso me importe mucho ahora.
Me preocupa más que a mi niño no lo veo como antes.
Ya no le interesa lucirse cuando gana los torneos de paddle.
Ya no presume de su ropa ante sus amigos del club.
Puede que le afecte el hecho de estar a punto de cumplir treinta, a mi niño…

III
Creo que voy a preguntar a mis amigas del Casino y contrataré al más caro de todos los psicólogos.




O meu neno
I
Para min, alimentalo ben é crucial.
Os médicos sempre mo dixeron: "compra das mellores marcas":
Coa roupa teño moito coidado, as mellores fibras, os mellores tecidos, os mellores deseños. A miña modista sempre mo dixo: "compra as mellores marcas"
O seu profesor de tenis é do mejorcito, famosos internacionalmente. O meu coach do ximnasio sempre mo dixo: "contrata ao mellor".
O que non lembro ben é o que me dixo a miña avoa sobre como manter un corazón limpo...

II
Pero tampouco é que iso me importe moito agora.
Preocúpame máis que ao meu neno non o vexo como antes.
Xa non lle interesa lucirse cando gaña os torneos de paddle.
Xa non presume da súa roupa ante os seus amigos do club.
Poida que aféctelle o feito de estar a piques de cumprir trinta, ao meu neno?

III

Creo que vou preguntar ás miñas amigas do Casino e contratarei ao máis caro de todos os psicólogos.
El galardón

Los grandes inventos para la Humanidad pasan casi siempre desapercibidos. Por eso se instauró este concurso. Año a año fue cogiendo fama. Año a año los protagonistas se convierten en personajes de interés público. Y ahí los tenemos:
Este año la expectación es muy alta. Hay medios de comunicación de todo el mundo para grabar la entrega de galardones.
Y ahí están los premiados: la primera señora que tuvo la idea de ponerse una bolsa de plástico en la cabeza cuando llovía, el inventor del papel higiénico de cuatro capas y aquella chavala que descubrió que si miras fijamente la punta de tu nariz, te liberas de tu pensamiento.
O galardón

Os grandes inventos para a Humanidade pasan case sempre desapercibidos. Por iso instaurouse este concurso. Ano a ano foi collendo fama. Ano a ano os protagonistas convértense en personaxes de interese público. E aí témolos:
Este ano a expectación é moi alta. Hai medios de comunicación de todo o mundo para gravar a entrega de galardóns.

E aí están os premiados: a primeira señora que tivo a idea de poñerse unha bolsa de plástico na cabeza cando chovía, o inventor do papel hixiénico de catro capas e aquela rapaza que descubriu que se fitas a punta do teu nariz, libérasche do teu pensamento.

lunes, 12 de septiembre de 2016

La conquista

Llegaron todos los aguerridos, valientes y honorables guerreros.
Conquistaron la tierra y la redistribuyeron. Con toda su energía y toda su justicia.
Encarcelaron a los cobardes que robaban al pueblo.
Colectivizaron casas, palacios, mansiones…
Conquistaron las empresas, el lujo, el oro, los coches, las motos de gran cilindrada.
Conquistaron todo pero al poco tiempo…

La mitad de la tierra redistribuida se vendía en B.
Las casas se subarrendaban con precios abusivos.
Los portavoces de los pobres conducían las  motos de gran cillindrada.

Ellos habían conquistado todo.
Pero nadie se había conquistado sí mismo.




A conquista

Chegaron todos os aguerridos, valentes e honorables guerreiros.
Conquistaron a terra e redistribuírona. Con toda a súa enerxía e toda a súa xustiza.
Encarceraron aos covardes que roubaban ao pobo.
Colectivizaron casas, palacios, mansións?
Conquistaron as empresas, o luxo, o ouro, os coches, as motos de gran cilindrada.
Conquistaron todo pero ao pouco tempo?

A metade da terra redistribuída vendíase en B.
As casas se subarrendaban con prezos abusivos.
Os portavoces dos pobres conducían as  motos de gran cillindrada.

Eles conquistaran todo.
Pero ninguén se conquistou si mesmo.


Puedo escribir…

Puedo escribir el cuento más cursi esta tarde.
Escribir, por ejemplo, sobre maestros que te hacen descubrir tu verdad interior,
la sabiduría y la paz.

Pero es que estoy tan bien aquí,
en el sofá, viendo llover, con el recuerdo del colegio de mi infancia,
redescubriendo esa parte de mí mismo largo tiempo olvidada…

Estoy tan ocupado que no puedo explorar mi Yo Interior!


Puedo escribir…

Podo escribir o conto máis cursi esta tarde.
Escribir, por exemplo, sobre mestres que che fan descubrir a túa verdade interior,
a sabedoría e a paz.

Pero é que estou tan ben aquí,
no sofá, vendo chover, co recordo do colexio da miña infancia,
redescubriendo esa parte de min mesmo longo tempo esquecida...


Estou tan ocupado que non podo explorar o meu Eu Interior!
 De José Agustín Goytisolo

PALABRAS PARA JULIA
Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.


La vida empuja

Tú no puedes volver atrás porque la vida ya te empuja.
Si hubieras aprendido aplicaciones marciales a tiempo!
II
Tú sí puedes volver atrás porque, aunque la vida te empuje con un aullido interminable, más empujan las hipotecas de los  bancos.
III
Nunca pienses no puedo más y aquí me quedo, sino “¿llevo dinero para el Metro?”





De José Agustín Goytisolo

PALABRAS PARA JULIA
Ti non podes volver atrás
porque a vida xa che empuxa
como un aullido interminable.


A vida empuxa

Ti non podes volver atrás porque a vida xa che empuxa.
Se aprendeses aplicacións marciais a tempo...!
II
Ti si podes volver atrás porque, aínda que a vida empúxeche cun aullido interminable, máis empuxan as hipotecas dos  bancos.
III

Nunca penses non podo máis e aquí quédome, senón "levo diñeiro para o Metro?"
La catarata

Era impresionanate. Lo mejor de aquel paraje.
Oías el tremor del agua ensordeciendo las voces de la gente,
exigiendo respeto a la energía que se acumulaba,
que traía y llevaba atronador poder.

“Quizás haya algo más bello y más poderoso”, pensé.
Así que le pedí a aquel anciano
que me guiara por un paraje más potente y sorprendente.

Le seguí hasta la cumbre y me enseñó el manantial
del que brotaba el río que abajo
se convertía en catarata.
“¿Hay algo más potente que la nimiedad de este pequeño brote de agua?”,
me dijo.

A catarata

Era impresionanate. O mellor daquela paraxe.
Oías o tremor da auga ensordeciendo as voces da xente,
esixindo respecto á enerxía que se acumulaba,
que traía e levaba atronador poder.

"Quizais haxa algo máis belo e máis poderoso", pensei.
Así que lle pedín a aquel ancián
que me guiase por unha paraxe máis potente e sorprendente.

Seguinlle ata o cume e ensinoume o manancial
do que brotaba o río que abaixo
se convertía en catarata.
"¿Hai algo máis potente que a nimiedade deste pequeno brote de auga?",

díxome.
Cascarrabias

Érase una vez un anciano que tenía muy mal humor. Puede que pienses “todos lo tienen” pero tenías que conocer a éste! Las malas contestaciones eran hirientes como si este hombre hubiera sido adiestrado en guerra psicológica por algún ejército cruel.
Claro, la cantidad de problemas que esto le generaba era inconmensurable.
En el mercado, se negaron a atenderle en la pescadería. Cuando también se negaron a hacerlo en la carnicería, se hizo vegetariano. Pero la señora del puesto de verduras también tenía su límite y acabó por expulsarlo!
Aquel día, mientras blasfemaba camino de casa, distraído y hambriento, tropezó con un árbol. Insultó al árbol y lo pateó hasta casi partir un tobillo. Al momento, un aluvión de sabrosas manzanas cayó sobre su enrojecida tez.
Podía haberse deleitado con ellas, pero eligió seguir pateando el árbol…

Cascarrabias

Érase unha vez un ancián que tiña moi mal humor. Pode que penses "todos o teñen" pero tiñas que coñecer a este! As malas contestacións eran ferintes coma se éste home fose adestrado en guerra psicolóxica por algún exército cruel.
Claro, a cantidade de problemas que isto lle xeraba era inconmensurable.
No mercado, negáronse a atenderlle na pescadería. Cando tamén se negaron a facelo na carnicería, fíxose vegetariano. Pero a señora do posto de verduras tamén tiña o seu límite e acabou por expulsalo!
Aquel día, mentres blasfemaba camiño de casa, distraído e famento, tropezou cunha árbore. Insultou á árbore e pateouno ata case partir un nocello. Ao momento, un aluvión de saborosas mazás caeu sobre a súa arroibada tez.

Podía deleitarse con elas, pero elixiu seguir pateando a árbore...

lunes, 5 de septiembre de 2016

dolor ajeno

créeme amor
tu dolor me alcanza
atañe a mi alma
al centro de mi existencia 
a ti

desearía eximirte del mal trago
pasarlo por ti
me castigo una y mil veces
por no saber
por no hacer magia

créeme y llora
amor
llora conmigo






dor alleo

creme amor
a túa dor alcánzame
incumbe á miña alma
ao centro da miña existencia
a ti

desexaría eximirche do mal grolo
pasalo por ti
castígome unha e mil veces
por non saber
por non facer maxia

creme e chora
amor
chora comigo


Adivinanza



¿Qué es eso que puede ser alcanzado pero nunca viste?
¿Qué puede ser sentido pero expresado nunca con total fidelidad?
¿Qué puede ser adivinado pero no explicado en toda su complejidad?
Aire, agua, fuego, tierra, elementos… ¿Cómo calcular un cuarto y mitad de cada?
¿Y de tu emoción?

Adiviña

Que é iso que pode ser alcanzado pero nunca viches?
Que pode ser sentido pero expresado nunca con total fidelidade?
Que pode ser adiviñado pero non explicado en toda a súa complexidade?
Aire, auga, lume, terra, elementos... Como calcular un cuarto e metade de cada?

E da túa emoción?

Me enseñaron

Me enseñaron
A entender a los demás,
a descifrar sus conductas,
a diagnosticar sus psicopatologías,
a dar buenos consejos…
sin saber casi nada de mí mismo.


Ensináronme
A entender aos demais,
a descifrar as súas condutas,
a diagnosticar as súas psicopatologías,
a dar bos consellos…

sen saber case nada de min mesmo.

Te admiro

Tú no lo sabes, pero te admiro.
Admiro cada minuto en el que navegas, surcas los mares de tu interior.
Sin conocer los vientos en profundidad.
Sin conocer las rocas.
 Sabiendo que navegar es el destino.
Te admiro.

Admíroche

Ti non o sabes, pero admíroche.
Admiro cada minuto no que navegas, sucas os mares do teu interior.
Sen coñecer os ventos en profundidade.
Sen coñecer as rocas.
 Sabendo que navegar é o destino.

Admíroche.
            Zombies

Soñaba con dominar a la Humanidad y lo conseguí.
Desde pequeñito quise convertirlos a todos en zombies.
Un vicio que yo tenía.
Quizás influencia de Michael Jackson, las películas de serie B, no sé…
Simplemente quería fastidiarles la vida a todos,
matarlos y convertirlos en zombies.
¿Quién me iba a decir que iba a ser tan fácil como crear Whatsapp?

  Zombies

Soñaba con dominar á Humanidade e conseguino.
Desde pequeniño quixen convertelos a todos en zombies.
Un vicio que eu tiña.
Quizais influencia de Michael Jackson, as películas de serie B, non sei...
Simplemente quería amolarlles a vida a todos,
matalos e convertelos en zombies.
Quen me ía a dicir que ía ser tan fácil como crear Whatsapp?


                               Voluntad

Y allí llegó Voluntad.
Nadie había sido capaz de levantar nunca tanto peso
así que decidieron probar con ella.
Y allí llegó Voluntad.
Flexionó las rodillas, juntó sus brazos,
hizo toda la fuerza que pudo…
pero no hubo manera.
Entonces dijeron:
“bueno, va a ser verdad lo que decía aquel paisano,
esto no es una cuestión de fuerza de Voluntad”…





Vontade

E alí chegou Vontade.
Ninguén fora capaz de levantar nunca tanto peso
así que decidiron probar con ela.
E alí chegou Vontade.
Flexionó os xeonllos, xuntou os seus brazos,
fixo toda a forza que puido...
pero non houbo maneira.
Entón dixeron:
"bo, vai ser verdade o que dicía aquel paisano,
isto non é unha cuestión de forza de Vontade"...