viernes, 14 de octubre de 2016

Gracias


las gracias
de corazón
te envuelven
como seda
como papel pinocho de pretecnología

las gracias
de corazón
te humedecen
como la botella de agua goteando
 en la maceta de tu ausencia
y el calor

las gracias
de corazón
no conocen enemigos
porque a ellos les dan
también
las gracias

las gracias
de corazón
abrazan el azar
aflojan mis párpados
y mis mejillas

las gracias
de corazón
son tuyas


Grazas

as grazas
de corazón
envólvenche
como seda
como papel pinocho de pretecnología

as grazas
de corazón
humedécenche
como a botella de auga goteando
na maceta da túa ausencia
e a calor

as grazas
de corazón
non coñecen inimigos
porque a eles danlles
tamén
as grazas

as grazas
de corazón
abrazan o azar
afrouxan as miñas pálpebras
e as miñas fazulas

as grazas
de corazón
son túas

Mientras, allí lejos


Sobre Luis Cernuda

En la esquina de una habitación cálida,
en el rincón de meditación.
En una consulta embuída de la magia
del sufrimiento honesto.
Entre árboles, al ritmo del palpitar natural  de la vida.

Allí lejos, donde nuca habita el olvido,
en los vastos jardines con aurora del amor entre humanos.


Mentres, alí lonxe
Sobre Luís Cernuda

Na esquina dunha habitación cálida,
no recuncho de meditación.
Nunha consulta embuída da maxia
do sufrimento honesto.
Entre árbores, ao ritmo do palpitar natural  da vida.

Alí lonxe, onde caluga habita o esquecemento,

nos vastos xardíns con aurora do amor entre humanos.

Instrucciones de cuidado



Cuando detectes una, querida amiga, ya no podrás olvidarte de ellas.
Puedes intentar esconderte, para que nadie la vea.
Puedes inyectarte algo para que pase desapercibida, pero dejarás de ser tú.
Cuando detectes una, querida amiga, nútrela bien.
No va a desaparecer, ni mucho menos.
Nútrela y tus ojos brillarán más que nunca.
Nutre tus emociones

Instrucións de coidado

Cando detectes unha, querida amiga, xa non poderás esquecerche delas.
Podes tentar esconderche, para que ninguén a vexa.
Podes inxectarche algo para que pase desapercibida, pero deixarás de ser ti.
Cando detectes unha, querida amiga, nútrea ben.
Non vai desaparecer, nin moito menos.
Nútrea e os teus ollos brillarán máis que nunca.

Nutre as túas emocións

Incondicional



Cada noche, al volver a casa, allí estaba. Dejando morir el tiempo.
Me sonreía, con la ternura sin objetivo que sólo los niños muestran porque sólo los niños la tienen.
Supe lo que era el amor incondicional.
Y me invadió al instante la certeza dramática de mi duda:
si sólo los niños tienen ese amor, ¿quién debería ser padre?

Incondicional

Cada noite, ao volver a casa, alí estaba. Deixando morrer o tempo.
Sorríame, coa tenrura sen obxectivo que só os nenos mostran porque só os nenos téñena.
Souben o que era o amor incondicional.
E invadiume ao instante a certeza dramática da miña dúbida:

se só os nenos teñen ese amor, quen debería ser pai?

Era esto


A veces, suavemente,
sin razón aparente,
algo te devuelve aquel aroma,
el libro que la chica que se sentaba cerca de ti te prestó.
El libro que olía a sus cabellos
y a cuyas páginas te acercabas cauteloso,
como si ella pudiera sorprenderte.

Hoy, veinticuatro años después de su muerte,
he descubierto que la inmortalidad
era esto.

Era isto
Ás veces, suavemente,
sen razón aparente,
algo che devolve aquel aroma,
o libro que a moza que sentaba preto de ti prestouche.
O libro que cheiraba aos seus cabelos
e a cuxas páxinas che achegabas cauteloso,
coma se ela puidese sorprenderche.

Hoxe, vinte e catro anos despois da súa morte,
descubrín que a inmortalidade

era isto.

Me disfrazo en la terapia



Y así parece que voy humildemente en su búsqueda.
Pero llego hasta allí y rebusco con ahínco,
 casi forzándola en mi disimulo.
Ella me evita.
Hasta que desfallezco al fin
y se aparece.


Disfrázome na terapia

E así parece que vou humildemente na súa procura.
Pero chego ata alí e rebusco con afán,
 case forzándoa no meu disimulo.
Ela evítame.
Ata que desfallezco ao fin

e aparécese.

-          No es lógico.
-          No, no lo es.
-          Pero tiene sentido, ¿no?
-          Tiene…

Non
-           Non é lóxico.
-           Non, non o é.
-           Pero ten sentido, non?

-           Ten…

La pizarra



La estadística no era precisamente apasionante en primero de carrera.
Pero en aquella clase había algo especial.
Pasé todo el curso intentando descubrirlo, pero no fui capaz.
He pensado muchas veces en ello durante los últimos años.
Aquel viejo profesor con apenas vista dibujaba números en la pizarra con la suavidad de un amante que dibuja el deseo.
Ahora, veinticinco años después, me he dado cuenta del secreto:
 la tiza amaba al profesor tanto como él a ella.

A lousa

A estatística non era precisamente apaixonante en primeiro de carreira.
Pero naquela clase había algo especial.
Pasei todo o curso tentando descubrilo, pero non fun capaz.
Pensei moitas veces niso durante os últimos anos.
Aquel vello profesor con apenas vista debuxaba números na lousa coa suavidade dun amante que debuxa o desexo.
Agora, vinte e cinco anos despois, deime conta do segredo:

 o xiz amaba ao profesor tanto como el a ela.

Verdadera libre elección



Créame, amigo, su criterio es definitivo.
Podrá elegir lo que usted quiera,
nuestra variedad es extensa
 y le presentamos una gama tan amplia
que no se podrá resistir.
Bien, ¿cuál elige quedarse?
Oiga, oiga, no se vaya!

Verdadeira libre elección

Crear, amigo, o seu criterio é definitivo.
Poderá elixir o que vostede queira,
a nosa variedade é extensa
 e presentámoslle unha gama tan ampla
que non se poderá resistir.
Ben, cal elixe quedar?

Oia, oia, non se vaia!

No, no, no! No podrás romper mi corazón de Rock and Roll!



Pero, sólo por saberlo, pegamento de contacto, ¿quedaba algo?

Non, non, non! Non poderás romper o meu corazón de Rock and Roll!


Pero, só por sabelo, pegamento de contacto, quedaba algo?

Estimulante



Hubo un gran debate sobre cómo categorizarlo.
Dentro de sus efectos había una clara tendencia estimulante, con matices a veces convulsivos, risas inmotivadas, desorientación espacial, pérdida de voluntad y sudoración espontánea.
Hubo un gran debate sobre cómo categorizarlo. Al final, Muddy Waters adivinó su origen y Alan Freed eligió el nombre para el recién nacido:
“El Rythm and Blues tiene un hijo y se llama Rock and Roll”

Estimulante

Houbo un gran debate sobre como categorizarlo.
Dentro dos seus efectos había unha clara tendencia estimulante, con matices ás veces convulsivos, risas inmotivadas, desorientación espacial, perda de vontade e sudoración espontánea.
Houbo un gran debate sobre como categorizarlo. Ao final, Muddy Waters adiviñou a súa orixe e Alan Freed elixiu o nome para o recentemente nado:

"O Rythm and Blues ten un fillo e chámase Rock and Roll"

La prueba



-          -   Entonces, si le he entendido bien, esto es lo que usted quiere presentar como prueba.
-       -      Sí, señor.
-       -    Pero esto es un artículo científico.
-       -     Ya.
-       -     Habla de la existencia de neuronas espejo.
-       -    Exactamente.
-       -    Y de cómo, gracias a ellas, su estado emocional se convierte en mi estado emocional
-       -     Muy bien resumido.
-     -  Entonces, si le he entendido bien usted quiere un seguro, no muy caro, que cubra sus neuronas espejo porque usted es psicoterapeuta…

A proba
-           Entón, se lle entendín ben, isto é o que vostede quere presentar como proba.
-           Si, señor.
-           Pero isto é un artigo científico.
-           Xa.
-           Fala da existencia de neuronas espello.
-           Exactamente.
-           E de como, grazas a elas, o seu estado emocional convértese no meu estado emocional
-           Moi ben resumido.

-           Entón, se lle entendín ben vostede quere un seguro, non moi caro, que cubra as súas neuronas espello porque vostede é psicoterapeuta...

Dónde está el amor



Le pregunté al sabio anciano, allí en la soledad de aquel paraje:
-        -   En tu pregunta está tu respuesta- dijo.
-        - No me venga con tonterías de sabio anciano o le reviento- le increpé.
-       - Toma un G.P.S.- propuso el anciano sabio.
-       - Ya nos vamos entendiendo…
-           
Onde está o amor

Pregunteille ao sabio ancián, alí na soidade daquela paraxe:
-           Na túa pregunta está a túa resposta- dixo.
-           Non me vinga con bobadas de sabio ancián ou lle rebento- increpeille.
-           Toma un G.P.S.- propuxo o ancián sabio.

-           Xa nos imos entendendo?

Mi último hijo



Cuando tuve mi primer hijo la intención era clara. Alguien nos tendría que cuidar cuando fuéramos viejos. A una residencia no pienso ir, así que…
Luego me di cuenta de que, al paso que iba, jamás podría cumplir mis sueños. Así que decidí concebir a uno más. Si no ganamos como jugadores, que ganemos como entrenadores.
Pero, claro, los hijos generan conflictos en la pareja, y muchos!
Así que para amarrar a la familia decidimos (sin hacerlo explícito, claro está) tener el tercero.
Yo a mi cuñado, que no tiene hijos, siempre se lo digo, mis hijos son lo mejor que me pasó en la vida, yo lo doy todo por ellos!

O meu último fillo

Cando tiven o meu primeiro fillo a intención era clara. Alguén nos tería que coidar cando fósemos vellos. A unha residencia non penso ir, así que...
Logo deime conta de que, ao paso que ía, xamais podería cumprir os meus soños. Así que decidín concibir a un máis. Se non gañamos como xogadores, que gañemos como adestradores.
Pero, claro, os fillos xeran conflitos na parella, e moitos!
Así que para amarrar á familia decidimos (sen facelo explícito, está claro) ter o terceiro.

Eu ao meu cuñado, que non ten fillos, sempre llo digo, os meus fillos son o mellor que me pasou na vida, eu douno todo por eles!

Te recuerdo, Amanda



Que me debes 500€, tú…
 ¿también te acuerdas?

Lémbroche, Amanda

Que me debes 500?, ti...

 tamén te acordas?

Nuevo orden


-Leyes, decretos, ordenanzas, reuniones, congresos, simposios, declaraciones, en su justa medida, con el objetivo siempre declarado de la honestidad de la que siempre hicimos gala en todo momento durante los difíciles momentos vividos por esas personas que sufren… Ahora ya no sé de qué estaba hablando!
-¿La demencia, señor?
-No, tranquilo, hipocresía disfrazada de habilidades sociales.


Nova orde

-Leis, decretos, ordenanzas, reunións, congresos, simposios, declaracións, na súa xusta medida, co obxectivo sempre declarado da honestidade da que sempre fixemos gala en todo momento durante os difíciles momentos vividos por esas persoas que sofren... Agora xa non sei de que estaba a falar!
-A demencia, señor?

-Non, tranquilo, hipocrisía disfrazada de habilidades sociais.

Quemé las naves


Pensando que no iba a  regresar.
Bendita cobertura…

Queimei as naves

Pensando que non ía regresar.

Bendita cobertura…

El sistema límbico



Era una tarde calurosa.
En la sala polivalente, un taller de autogestión emocional.
Aquél alumno, orgulloso de sus enseñanzas budistas, afirmó:
“pues con la meditación yo he conseguido suprimir la actividad
de mi sistema límbico”.
“Entonces fuera de mi aula, por favor. No admitimos cadáveres”, respondí.

O sistema límbico

Era unha tarde calorosa.
Na sala polivalente, un taller de autogestión emocional.
Aquel alumno, orgulloso dos seus ensinos budistas, afirmou:
"pois coa meditación eu conseguín suprimir a actividade
do meu sistema límbico".

"Entón fóra da miña aula, por favor. Non admitimos cadáveres", respondín.

Marrón clarito, casi beige



Me llamó preocupada. Claro, necesitaba un buen acupuntor y no estaba dispuesta a acudir a mmi consulta. Era media hora para ir y media hora para volver!
Me preguntó si conocía a aquellos dos acupuntores que se habían instalado tras mi éxito.
Le dije que no, que no tenían formación suficiente.
Dos meses después me volvió a llamar: “he ido a esos que me recomendaste que no fuera y no me convencen… ¿Conoces algún otro acupuntor por la zona?”
“Marrón clarito, casi beige”, le dije.

Marrón clarito, case beige

Chamoume preocupada. Claro, necesitaba un bo acupuntor e non estaba disposta a acudir a mmi consulta. Era media hora para ir e media hora para volver!
Preguntoume se coñecía a aqueles dous acupuntores que se instalaron tras o meu éxito.
Díxenlle que non, que non tiñan formación suficiente.
Dous meses despois volveume a chamar: "fun a eses que me recomendaches que non fose e non me convencen... Coñeces algún outro acupuntor pola zona?"
"Marrón clarito, case beige", díxenlle.

El título de este libro



Es muy complicado decidirse.
Podría incluir la palabra “metáfora” y les gustaría a muchos psicólogos.
Podría poner “cuentos” y se vendería como si fuera Bucay o Jodorowski.
Podría incluso llamarlo “cuentoterapia” pero ya sería echarle demasiado cuento…

O título deste libro

É moi complicado decidirse.
Podería incluír a palabra "metáfora" e gustaríalles a moitos psicólogos.
Podería poñer ?contos? e venderíase coma se fose Bucay ou Jodorowski.

Podería mesmo chamalo "cuentoterapia" pero xa sería botarlle demasiado conto...

El postre



No era fácil ganar aquel concurso.
Todos los participantes eran grandes conocedores de la materia:
la Ira presentaba su especial Tarta de Cinco Sabores Amargos;
la Alegría, su Macedonia de Frutos Rojos;
la Tristeza, su Muerte por Chocolate;
la Vergüenza, su Fondue de Ingredientes Secretos.
Y el Miedo… no se presentó, así que el premio se declaró desierto.
“Sin Miedo, no es posible”, dijeron.

A sobremesa

Non era fácil gañar aquel concurso.
Todos os participantes eran grandes coñecedores da materia:
a Ira presentaba a súa especial Torta de Cinco Sabores Amargos;
a Alegría, a súa Macedonia de Froitos Vermellos;
a Tristeza, a súa Morte por Chocolate;
a Vergoña, a súa Fondue de Ingredientes Secretos.
E o Medo... non se presentou, así que o premio declarouse deserto.

"Sen Medo, non é posible", dixeron.

Aquella aldea



Todos sus habitantes parecían increíblemente iguales,
tan similares que sorprendía a los visitantes.
Vestían igual, se movían igual.
Si se divertían, todos reían igual.
Si iban a un entierro, caminaban todos al unísono
y al unísono murmuraban “mira ésa, que pelos lleva…”
Todos, salvo aquellos dos extraños.
Eran raros. Vestían raramente, comían raramente, bailaban raramente.
Por eso me interesó su historia. Así que le pregunté al camarero:
“Aquellos dos, ¿no se llevan bien con nadie?”
“No”, respondió.
“Es mejor que no les hable. Son raros.
Cuentan que una vez, hace años, uno de ellos dijo lo siento y el otro respondió gracias.
Ya le digo, aléjese…”
  
Aquela aldea

Todos os seus habitantes parecían incriblemente iguais,
tan similares que sorprendía aos visitantes.
Vestían igual, movíanse igual.
Se se divertían, todos rían igual.
Se ían a un enterro, camiñaban todos ao unísono
e ao unísono murmuraban "mira esa, que pelos leva..."
Todos, salvo aqueles dous estraños.
Eran raros. Vestían raramente, comían raramente, bailaban raramente.
Por iso interesoume a súa historia. Así que lle preguntei ao camareiro:
"Aqueles dous, non levan ben con ninguén?"
"Non", respondeu.
"É mellor que non lles fale. Son raros".
Contan que unha vez, hai anos, un deles dixo síntoo e o outro respondeu grazas.

Xa lle digo, afástese..."