lunes, 29 de agosto de 2016


La cometa

Mi tío era así. Si le preguntabas algo se quedaba mirando al infinito. Unos segundos después sonreía y te cogía de la mano. Esta vez me llevó hasta la playa. Abrió el maletero del coche y sacó una cometa.
“Aprenderás”, me dijo.
Al principio decidí soltar poco hilo: ¿y si la cometa salía volando y no volvía? Allí no volaba nada…
Después cogí confianza y decidí arriesgarme: solté todo lo rápido que pude. La cometa se lio sobre sí misma y cayó en la arena.
Ya me estaba empezando a cansar, la verdad. Puñetera cometa!
Entonces decidí intentarlo una vez más: solté con suavidad, poco a poco, hasta que (en la distancia justa) noté mis brazos unidos con el viento como una sola y magnífica herramienta. La cometa, el viento y yo éramos una sola persona!
Una hora después, mientras guardábamos la cometa en el maletero le dije a mi tío: “Me lo he pasado muy bien, tío. Pero yo lo que quería aprender era cómo manejar mis emociones y tú me has traído a volar una cometa”.
No sé por qué le hizo tanta gracia, parece que todavía le oigo reír…

A COMETA
O meu tío era así. Se lle preguntabas algo quedaba mirando ao infinito. Uns segundos despois sorría e collíache da man. Desta volta,  levoume ata a praia. Abriu o maleteiro do coche e sacou unha cometa.
“Aprenderás?”, díxome.
Ao principio decidín soltar pouco fío: e se a cometa saía voando e non volvía? Pero  alí non voaba nada?
Despois collín confianza e decidín arriscarme: soltei todo o rápido que puiden. A cometa liouse sobre sí mesma e caeu na area.
Xa me estaba empezando a cansar, a verdade. Maldita cometa!
Entón decidín tentalo unha vez máis: soltei con suavidade, aos poucos, ata que (na distancia xusta) notei os meus brazos unidos co vento como unha soa e magnífica ferramenta. Cométaa, o vento e eu eramos unha soa persoa!
Unha hora despois, mentres gardabamos cométaa no maleteiro díxenlle ao meu tío: “Pasíno moi ben, tío. Pero eu o que quería aprender era como manexar as miñas emocións e ti trouxéchesme a voar unha cometa?”
Non sei por que lle fixo tanta graza, parece que aínda lle oio reir!



No somos nadie

Y así se lo dije. Yo pensaba que era una frase hecha, oyes. 
Pero resulta que no, 
que (ahora) no somos nadie.
Antes tenía, no sé… llamémoslo “prestigio”.
Podía hacer una llamada para recomendar que contrataran a un amigo.
Podía llamar al jefe de servicio de aquel hospital y pedirle que atendiera
 personalmente a mi familiar.
Podía escribir un artículo y, oye, 
a las pocas horas tenía un montón de felicitaciones 
y también un montón de críticas.
Pero ahora, no soy nadie. 
Escribo y apenas hay una o dos reacciones. 
Presento un libro en mi antigua ciudad y no va nadie. 
Mi opinión importa más bien poco, la verdad. 
La expresión exacta es "un bledo".

Y  por eso soy libre. 
Nada tengo que intentar, en ese sentido, 
porque nada voy a obtener.

Ahora, por fin, a dedicarme a  amar y ser amado.


Non somos ninguén

E así llo dixen. Eu pensaba que era unha frase feita, oes. 
Pero resulta que non, 
que (agora) non somos ninguén.
Antes tiña, non sei,  chamémolo "prestixio"
Podía facer unha chamada para recomendar que contratasen a un amigo.
Podía chamar ao xefe de servizo daquel hospital e pedirlle que atendese personalmente ao meu familiar.
Podía escribir un artigo e, oe, 
ás poucas horas tiña unha chea de felicitacións 
e tamén unha chea de críticas.
Pero agora, non son ninguén. 
Escribo e apenas hai unha ou dúas reaccións. 
Presento un libro na miña antiga cidade e non vai ninguén. 
A miña opinión importa máis ben pouco, a verdade.
A expresión exacta é "un carallo".

E  por iso son libre. 
Nada teño que tentar, nese sentido, 
porque nada vou obter.


Agora, por fin, a dedicarme a amar  e ser amado.


Las luces del frente

No lo decía con miedo
ni con ira.
Sus ojos brillaban,
con la satisfacción de reconocer lo vivido.
No lo decía con miedo, 
pero eso quizás fuese cosa de la demencia.
“Esas luces de ahí”, dijo, “son del frente de la Universitaria”.



As luces da fronte

Non o dicía con medo
nin con ira.
Os seus ollos brillaban,
coa satisfacción de recoñecer o vivido.
Non o dicía con medo, 
pero iso quizais fose cousa da demencia.

"Esas luces de aí", dixo, "son da fronte da Universitaria".
Aquel hombrecillo

Estaba convencido de que había un error,
así que cuando la jubilación llamó a su puerta vio el cielo abierto.
Decidió dedicarse a ello a tiempo completo, sin dudarlo.
Primero hizo una buena planificación.
Listó todos los libros y artículos que existían en el mercado editorial.
Por si acaso, se suscribió a múltiples “newsletters”
esperando hallazgos de algún colega.
También hizo investigación de campo.
Horas y horas allí, observando y registrando.
Pero de poco valió.

Cada noche se tumbaba en su cama vacía y solitaria,
las sábanas frías y duras.
Y se preguntaba una y otra vez lo mismo:
“Si noto mi corazón parado desde que ella se fue, ¿cómo es que sigo vivo?”

Aquel homiño

Estaba convencido de que había un erro,
así que cando a xubilación chamou á súa porta viu o ceo aberto.
Decidiu dedicarse a iso a tempo completo, sen dubidalo.
Primeiro fixo unha boa planificación.
Listó todos os libros e artigos que existían no mercado editorial.
Polo si ou polo non, subscribiuse a múltiples "newsletters"
esperando achados dalgún colega.
Tamén fixo investigación de campo.
Horas e horas alí, observando e rexistrando.
Pero de pouco valeu.

Cada noite tombábase na súa cama baleira e solitaria,
as sabas frías e duras.
E preguntábase unha e outra vez o mesmo:
"Se noto o meu corazón parado desde que ela foise, como é que sigo vivo?"


Castillos de arena

Era un día perfecto para jugar en la playa. Y allí estaba él,  en su primer día de vacaciones, dispuesto a construir el mejor castillo de arena del mundo.
El lugar era precioso, aunque desconocido, ya que nunca antes habían veraneado en aquel mar.
El castillo, una vez acabado, quedó precioso. Pero el mar tenía sus propios planes. La marea subió y convirtió,  en pocos minutos, su castillo en arena diluida.
El niño no entendía la situación. Nunca había visitado una playa en la que el agua subiera o bajara de nivel. Extendió sus manos para intentar recuperar el cadáver del castillo, pero ya era tarde. 
Decidió, algo enfadado, construir un segundo castillo, algo más arriba, con espíritu previsor.
El segundo castillo quedó precioso. Pero el niño no podía bajar la guardia, vigilaba constantemente el nivel del mar, que no paraba de subir. Parecía que el destino estaba dispuesto a jugarle una mala pasada. El segundo castillo murió arrasado por el agua mientras él intentaba, en vano, taponar la subida con sus pequeñas manos.
Pataleó, escupió y lloró. Lloró durante un buen rato. Hasta el momento en que descubrió el secreto: haciendo el castillo sobre el camión con ruedas, podría subirlo y bajarlo cuantas veces hiciera falta!


Castelos de area

Era un día perfecto para xogar na praia. E alí estaba el,  no seu primeiro día de vacacións, disposto a construír o mellor castelo de area do mundo.
O lugar era precioso, aínda que descoñecido, xa que nunca antes veranearan naquel mar.
O castelo, unha vez acabado, quedou precioso. Pero o mar tiña os seus propios plans. A marea subiu e converteu,  en poucos minutos, o seu castelo en area diluida.
O neno non entendía a situación. Nunca visitara unha praia na que a auga subise ou baixase de nivel.
 Estendeu as súas mans para tentar recuperar o cadáver do castelo, pero xa era tarde. 
Decidiu, algo enfadado, construír un segundo castelo, algo máis arriba, con espírito previsor.
O segundo castelo quedou precioso. Pero o neno non podía baixar a garda, vixiaba constantemente o nivel do mar, que non paraba de subir. Parecía que o destino estaba disposto a xogarlle unha mala pasada. O segundo castelo morreu arrasado pola auga mentres el tentaba, en balde, taponar a subida coas súas pequenas mans.

Pataleó, cuspiu e chorou. Chorou durante un bo intre. 
E así ata o momento en que descubriu o segredo: facendo o castelo sobre o camión con rodas, podería subilo e baixalo cantas veces fixese falta!


Y el elegido es…

Cuando tenía quince años, una de las asignaturas en el colegio era Música. En nuestra clase, cuarenta y tantos alumnos. El profesor, casi cada día, sacaba a varios alumnos a  preguntar la lección. También pedía voluntarios, yo nunca quise serlo: qué miedo a hacerlo mal! Los que no salían voluntarios, quedaban en la lista de alumnos pendientes de preguntar. Así fueron pasando las clases, semanas, los meses… Nunca dijo mi nombre. Debió de olvidarse, porque un día cualquiera dijo “bien, todos habéis participado ya!”.  Ese día supe que yo había sido un completo estúpido. Desde entonces, en cada examen oral quiero ser el primero!

                                                                      E o elixido é?

Cando tiña quince anos, unha das materias no colexio era Música. Na nosa clase, corenta e tantos alumnos. O profesor, case cada día, sacaba a varios alumnos a preguntar a lección. Tamén pedía voluntarios, eu nunca quixen selo: que medo a facelo mal! Os que non saían voluntarios, quedaban na lista de alumnos pendentes de preguntar. Así foron pasando as clases, semanas, os meses? Nunca dixo o meu nome. Debeu de esquecerse, porque un día calquera dixo: ben, todos participastes xa?  Ese día souben que eu fora un completo estúpido. Desde entón, en cada exame oral quero ser o primeiro!












La culebra y la hormiga

La hormiga llevaba horas y horas haciendo su pequeño hormiguerito. Un esfuerzo titánico, descomunal!
De repente, una culebra arrastró su enorme y viscoso cuerpo sobre la tierra horadada, taponando los orificios que tanto trabajo había costado conseguir!
La hormiga, principio,  quedó paralizada. Jamás había sentido tanto miedo. A punto estuvo de morir aplastada por la culebra!
Poco después,  brotaron su pena y el llanto. Era tanto el trabajo que le había costado agujerear la tierra!
Lloró y lloró, sin fuerzas para volver a empezar, rendida a la tragedia. Tanto lloró que sus pies empezaron a notar que la tierra se reblandecía poco a poco, resucitando el fruto de todo su trabajo.

A culebra e a formiga

A formiga levaba horas e horas facendo o seu pequeno formigueiriño.
Un esforzo titánico, descomunal!
De súpeto, unha culebra arrastrou o seu enorme e viscoso corpo sobre a terra horadada, taponando os orificios que tanto traballo custou conseguir!
A formiga, ao principio,  quedou paralizada. Xamais sentira tanto medo.
A punto estivo de morrer esmagada pola culebra!
Pouco despois,  brotaron a súa pena e o pranto.
Era tanto o traballo que lle custaba furar a terra!
Chorou e chorou, sen forzas para volver empezar, rendida á traxedia.
Tanto chorou que os seus pés empezaron a notar que a terra se reblandecía aos poucos, resucitando o froito de todo o seu traballo.



La zanahoria

Danilo se consideraba un tipo profundamente afortunado.
Le habían regalado tres semillas de zanahoria. No una, ni dos sino tres!
Así que cogió la primera de ellas, la plantó, la regó y aquella zanahoria iba a toda velocidad. Esto suponía un problema para Danilo porque ¿qué iba a hacer con una zanahoria tan rápidamente cuando ya tenía tantas en su cocina? Así que empezó a apretar la zanahoria para abajo, con la intención de ralentizar el crecimiento de la zanahoria. Pero la zanahoria tenía su propio destino.
Afortunadamente le quedaban dos semillas. Plantó la segunda semilla de zanahoria. Esta vez, crecía muy lentamente, tardó su tiempo en mostrar las hojas Entonces Danilo, que esta vez se había quedado sin zanahorias, decidió echarle fertilizantes, ponerle calor artificial y regar a raudales la planta. Pero la zanahoria no tenía mucha intención de crecer y murió…

Así que Danilo se consideró afortunado por tener su tercera semilla de zanahoria y mucha más sabiduría

                                                                          A cenoria

Danilo considerábase un tipo profundamente afortunado.
Regaláranlle tres sementes de cenoria. Non unha, nin dous senón tres!
Así que colleu a primeira delas, plantouna, regouna e resultou que aquela cenoria ía a toda velocidade. Isto supoñía un problema para Danilo porque que ía facer xa cunha cenoria cando xa tiña tantas na súa cociña? Así que empezou a apertar a cenoria para abaixo, coa intención de retardar o crecemento da cenoria. Pero a cenoria tiña o seu propio destino.
Afortunadamente quedábanlle dúas sementes. Plantou a segunda semente de cenoria. Esta vez, crecía moi lentamente, tardou o seu tempo en mostrar as follas? Entón Danilo, que esta vez quedouse sen cenorias, decidiu botarlle fertilizantes, poñerlle calor artificial e regar por milleiros a planta. Pero a cenoria non tiña moita intención de crecer e morreu?

Así que Danilo considerouse afortunado por ter a súa terceira semente de cenoria e moita máis sabedoría…



La ducha

Entras en la ducha y se agradece, porque hace mucho calor.
El agua fresca la diriges a tu rostro y está bien.
Empapa tu pecho y está bien.
Dejas que caiga en catarata por tu espalda y es genial.
Al final, dejas la alcachofa en el soporte y simplemente liberas tus manos, tu intención y estáis el agua y tú.


Na ducha
Entras na ducha e agradécese, porque fai moita calor.
A auga fresca diríxela ao teu rostro e está ben.
Empapa o teu peito e está ben.
Deixas que caia en catarata polas túas costas e é xenial.
Ao final, deixas a alcachofa no soporte e simplemente liberas as túas mans,
a túa intención, e estades soas a auga e ti.



La percha- ventosa
Cuando la compraron, parecía floreciente, útil y bella.
Poco tiempo después demostró que,  a poca sequedad que hubiera, no podía cumplir bien con todo lo que le pedían así que acabó en una caja blanca, entre atornilladores antiguos, cuerdas y arandelas.
La percha ventosa pensó “ojalá no hubiera salido de la fábrica”.
Desesperada, allí dentro, dudó incluso de que alguna vez llegara a valer para algo. Allí dentro, si miraba al futuro sólo había angustia.
Pero los días pasaron y también las noches. Pasó el invierno y llegó la primavera. Después, entró el verano.
Con el verano llegaron las puertas abiertas de par en par a la luz del sol y el viento del norte. A ella se le ocurrió: sabía que había algo en la caja que podía ser enormemente útil, que tenía el tamaño perfecto para eso! Y así fue.
La percha-ventosa observó cómo se abría la tapa de la caja y una mano dulce la recogía y la colocaba entre la puerta y el marco, generando así una nueva labor, que la percha cumplía a la perfección , con sencillez y enorme eficacia.

A percha-ventosa
Cando a compraron, parecía florecente, útil e bela.
Pouco tempo despois demostrou que,  a pouca sequedad que houbese, non podía cumprir ben con todo o que lle pedían así que acabou nunha caixa branca, entre atornilladores antigos, cordas e arandelas.
A percha ventosa pensou “oxalá non saíse da fábrica”.
Desesperada, alí dentro, dubidou mesmo de que algunha vez chegase a valer para algo.
Se miraba ao futuro só había angustia.
Pero os días pasaron e tamén as noites.
 Pasou o inverno e chegou a primavera. Despois, entrou o verán.
Co verán chegaron as portas abertas de pao a pao á luz do sol e o vento do norte. A ela ocorréuselle: sabía que había algo na caixa que podía ser enormemente útil, que tiña o tamaño perfecto para iso! E así foi.

A percha-ventosa observou como se abría a tapa da caixa e unha man doce recollíaa e colocábaa entre a porta e o marco, xerando así un novo labor, que a percha cumpría á perfección , con sinxeleza e enorme eficacia. 
FOSCURIT

A veces sueñas con controlarlo todo y eso es lo que te pasó en aquella casa.
Así que aquel sol parecía demasiado y pensaste tiene que haber una tela más eficaz, que tape aún más la luz del sol.
Más que un toldo. Más que una cortina. Más que persianas de madera.
Una tela especial, última tecnología.
Y allí fuiste, compraste las cortinas de Foscurit  para  no deja pasar absolutamente nada de luz.
Las colocaste. Esperaste a ver el efecto, pasadas unas horas.
Sí, no dejaban pasar nada de luz.
Pero, ¿dónde quedaba toda esa energía que necesitaba seguir su camino?
Toda esa energía quedaba retenida en la cara externa de la cortina, formando un radiador que, en invierno podría llegar a ser útil.
Pero en verano en verano se convertía en un auténtico horno.
Por eso aquel intento de escapar absolutamente de la luz te llevó la llevó a un absoluto calor


                                                    FOSCURIT

Ás veces soñas con controlalo todo e iso é o que che pasou naquela casa.
Así que aquel sol parecía demasiado e pensaches “ten que haber unha tea máis eficaz, que tape aínda máis a luz do sol”.
Máis que un toldo. Máis que unha cortina. Máis que persianas de madeira.
Unha tea especial, última tecnoloxía.
E alí fuches, compraches as cortinas de Foscurit  para  non deixara pasar nadiña de luz.
Colocáchelas e esperaches a ver o efecto, pasadas unhas horas.
Si, non deixaban pasar nada de luz.
Pero, onde quedaba toda esa enerxía que necesitaba seguir o seu camiño?
Toda esa enerxía quedaba retida na cara externa da cortina, formando un radiador que, no inverno podería chegar a ser útil.
Pero no verán! No verán convertíase nun auténtico forno.
Por iso aquel intento de escapar absolutamente da luz levouche a unha absoluta calor…


Lógicamente

La razón se presentó allí,
tan ufana,
tan elocuente,
tan endiosada.

La emoción,
vestida sencillamente
pero con elegancia,
cómoda en su segundo plano.

Se acercó a la razón y le dijo:
“Humildemente, me encanta tu trabajo pero lo veo vacío”.
La razón se giró,
despreciativa.
“Consejos a mí…”

Loxicamente

A razón presentouse alí,
tan ufana,
tan elocuente,
tan endiosada.

A emoción,
vestida sinxelamente
pero con elegancia,
cómoda no seu segundo plano.

Achegouse á razón e díxolle:
Humildemente, encántame o teu traballo pero véxoo un chisco baleiro.
A razón virouse,
despreciativa.
Consellos a min...







lunes, 22 de agosto de 2016

Deja que tus oídos oigan lo que quieren oir

Deja que tus oídos oigan lo que quieren oír

I
“Deja que tu mente piense lo que quiere pensar”, me dijo mi psicóloga, así que allí fui.
Cuando llegué, ella estaba en la mecedora,
con cara de pocos amigos.
“Vengo del psicólogo”, le dije.
Ella no respondió.
Sólo se balanceaba mientras miraba la ventana,
Como esperando su fin sin ímpetu.
Y allí dejé a mi mente, pensando en lo que ella quisiera pensar.

II
Subí lentamente hasta la habitación.
Ella yacía en la cama, con una sábana blanca que apenas cubría su costado.
La vi bella, sonriente y tierna.
Con la certeza de la ternura y la humildad en su rostro.
Con la alegría del futuro incierto esquivando las bellas cicatrices de  su piel.
La abracé y me amó.
“Mi emoción”, le susurré…

Deixa que os teus oídos oian o que queren oír

I
Deixa que a túa mente pense o que quere pensar?, díxome a miña psicóloga, así que alí fun.
Cando cheguei, ela estaba na mecedora,
con cara de poucos amigos.
Veño do psicólogo?, díxenlle. 
Ela non respondeu.
Só se balanceaba mentres miraba a xanela,
Como esperando o seu fin sen ímpeto.
E alí deixei á miña mente, pensando no que ela quixese pensar.

II
Subín lentamente ata a habitación. 
Ela xacía na cama, cunha saba branca que apenas cubría o seu costado.
A vi bela, riseira e tenra.
Coa certeza da tenrura e a humildade no seu rostro.
Coa alegría do futuro incerto esquivando as belas cicatrices da  súa pel.
Abraceina e amoume.
"A miña emoción," rumoreeille...







Vergüenza

Vergüenza

-¿Aquí lo vamos a hacer?- preguntó ella.
-¿Y por qué no?-le dije.- Es algo natural
-Ya, pero aquí, rodeados de gente…
-Nadie se va dar cuenta, ya verás. La gente está a lo suyo.
Tú saca el libro de la mochila y me lees un poema…

Vergoña

-Aquí ímolo a facer?- preguntou ela.
-E por que non?-díxenlle.- É algo natural
-Xa, pero aquí, rodeados de xente?
-Ninguén se vai dar conta, xa verás. A xente está ao seu. 

Ti saca o libro da mochila e lesme un poema?



More Power, E.T.T.

More Power, E.T.T.

Sus voces y sus tacones resonaban al otro lado de mi despacho provisional.
Debían de ser jóvenes, treinta y poco.
Dos chicas despabiladas. Con habilidades sociales.
Llamaban sin parar a los candidatos, a cada uno de ellos con la misma falsedad que al anterior y al siguiente.
Podían mandar  a alguien a trabajar de enterrador con la misma alegría que lo mandaban a prostituirse.
Sus voces, sus gritos (más bien), resonaban en mi despacho como el fragor del ejército invasor.
Lo que ellas no sabían era que yo, en mi imaginación, disfrutaba fantaseando con asesinarlas lentamente, desmembrando cada extremidad, acuchillando cada órgano, fracturando cada hueso…
En momentos así, me arrepiento de haberme curado de mi falta de control de impulsos…

More Power, E.T.T.

As súas voces e os seus tacóns resoaban alén do meu despacho provisional. 
Debían de ser novas, trinta e pouco. 
Dúas mozas despabiladas. Con habilidades sociais. 
Chamaban sen parar aos candidatos, a cada un deles coa mesma falsidade que ao anterior e ao seguinte.
Podían mandar  a alguén a traballar de enterrador coa mesma alegría que o mandaban a prostituírse.
As súas voces, os seus berros (máis ben), resoaban no meu despacho como o fragor do exército invasor.
O que elas non sabían era que eu, na miña imaxinación, gozaba fantaseando con asasinalas lentamente, desmembrando cada extremidade, acoitelando cada órgano, fracturando cada óso?
En momentos así, arrepíntome de curarme da miña falta de control de impulsos?






Qué manía

Qué manía

¿Por qué los cuentos terapéuticos tratan de ancianos sabios y niños inocentes?
¿Por qué no tratan de prostitutas,
asesinos en serie,
F.B.I.,
políticos corruptos
y futbolistas millonarios?

Lo digo porque así nos sentiríamos más identificados, ¿no?


Que teima

Por que os contos terapéuticos tratan de anciáns sabios e nenos inocentes?
Por que non tratan de prostitutas, 
asasinos en serie, 
F.B.I., 
políticos corruptos 
e futbolistas millonarios?

Dígoo porque así nos sentiriamos máis identificados, non?